Eto ang laman ng puso ko

Thanks Carmel for that small talk. At least I was able to share what I am feeling inside and I know you somehow understood. Tama ka, minsan nakakapagod na umunawa at pilitin intindihin ang mga pangyayari, ang mga sitwasyon . kaya nga madalas iniiyak na lang natin sa Lord.

Nasaktan ako sa nakikita ko na maaring epekto ng mga pangyayari sa LJBC, para sa buong church. Nasaktan ako para kay Tita. Nasasaktan ako sa nasisirang mga relationship dahil sa mga hindi pagkakaunawaan. Nasasaktan ako dahil wala na yatang may gusto isa man sa kanila na ma restore ang relasyon sa bawat isa or maaring hindi ko lang alam.

Nasasaktan ako sa mga mabibigat na salita.

Siempre, hindi ko batid ang mga nasa puso nila,tatandaan ko nalang each one of us is accountable to God.

Life has to go on for us here. Malungkot kasi una nawala ka na, dadating ang panahon na sobrang busy ka na sa bagong pinagdalan sa’yo ng Lord, nawala si Irene, nawala si Tita, at si Grace ay ilang panahon na lang din mag stay dito.

At ako, pilit kong ipinauunawa sa sarili ko ang mga pagbabago.

Change-inevitable, painful pero I know acceptable.

Sana maunawaan din nila minsan, bakit ako ganito? Bakit ako nasasaktan. At bakit ako nahihirapang mag desisyon, of course hindi naman panungkol sa tao ang pagdedesisyon..pero factor din. In the end ako at ang Lord pa rin naman ang nag-uusap,ang magkaka unawaan.

Nasaaktan ako kasi mahal ko ang iglesya at lahat ng mga taong nandito,sabi nga nila isang pamilya tayo. Kaya lang ang katotohanan o ang reality, kahit na sa isang tunay na pamilya may hindi nagkakaunawaan, nagkakasakitan at minsan pa nga naghihiwalay ng landas.

Sige na, matutulog na’ko. Sana sa pagtulog ko, I comfort ako ng Lord at I assure Niya sa akin na this is HIS will.